"Door het vrijwilligerswerk heb ik veel meer zelfvertrouwen gekregen"
Vian kwam op haar 25e vanuit Libië naar België en hoopt hier haar afgebroken studies farmacie opnieuw te kunnen oppikken.
“Hoewel ik uit Irak afkomstig ben, woonde ik vanaf mijn 5 jaar in Libië. Ik zat er in mijn 4e jaar farmacie aan de universiteit toen ik op mijn 25e naar België ben gekomen, samen met mijn ouders, broer en zus. We wonen hier nu drie jaar en zodra ik hier aankwam, begon ik Nederlands te studeren. Schriftelijk lukt me beter dan mondeling: als ik praat mix ik alles een beetje door elkaar. Ik studeer intensief om niveau B2 te halen, want in februari wil ik me aan de universiteit Antwerpen inschrijven voor mijn 3e jaar farmacie. Het maakt me wel een beetje zenuwachtig, maar ik wil absoluut mijn diploma halen.
Vrijwilligerswerk doen is beter dan thuis te zitten
Filet Diversleerde ik kennen via mijn broer, die me een brochure toonde. Bij Atlas – waar je als vluchteling terecht kan met allerlei vragen - had ik al van Filet Divers gehoord. Een organisatie als Atlaskennen we trouwens niet in Libië. Ondertussen ben ik in Filet Divers bijna een jaar aan de slag als vrijwilliger. Ik help Bernice en Sofie of ga met de kinderen op uitstap. Daarnaast ben ik al twee jaar betrokken bij Jespo vzw (sport voor kinderen) waar ik soms op evenementen meehelp, meestal in het weekend. In Filet Divers kom ik vooral op woensdag helpen; ik mag zelf kiezen waar ik inspring.
In Libië werkte ik als manager in de apotheek van het ziekenhuis van 8 u. tot 20 u. In mijn uurtje pauze ging ik naar het ziekenhuis om patiënten te zien en om te helpen want er waren niet genoeg verpleegkundigen door het begin van de oorlog. Vier maanden heb ik EHBO gedaan en daarna heb ik in de apothekerswinkel geholpen om alles te sorteren. Door de oorlog kon ik niet in Libië blijven: men wilde geen buitenlanders en naar Irak kon ik ook niet naar de universiteit omwille van de situatie daar. Hier in België werk ik graag met mensen, vooral ook om mijn Nederlands te oefenen. Begrijpen lukt ondertussen behoorlijk goed.
Vrijwilligerswerk doe ik graag en het maakt me blij
Vrijwilligerswerk doe ik graag en maakt me blij, omdat ik mensen wil helpen en omdat ik op die manier veel mensen kan ontmoeten. Ik blijf gemotiveerd door de mensen en de ervaring die ik opdoe – wat goed is voor mijn cv. Hier de handen uit de mouwen steken, is veel beter dan gewoon thuis in de zetel te zitten en alleen maar naar school gaan. Het is voor mij veel beter om onder de mensen te zijn. In Libië was het moeilijker dan hier om vrijwilligerswerk te doen. De vrouwen mogen er niet veel naar buiten gaan en moeten altijd een hoofddoek dragen. Voor mij is dat niet belangrijk. Ik ben moslim, maar leef niet als een toegewijde moslim.
Door mijn vrijwilligerswerk leer ik nieuwe woorden in het Nederlands. Als ik een fout maak, gaat iemand mij corrigeren en dat is goed. Met een Belgische vriendin, mijn buddy Jana, doe ik aan tweespraak. Dat is een project in Antwerpen om samen met een Belgische buddy wekelijks af te spreken, cultuur te ontdekken en je Nederlands te oefenen. Wij gaan samen op stap naar Brugge of Gent en zo leer ik meer van België kennen. Ook leert zij mij bijvoorbeeld over bepaalde feesten die jullie hebben en die wij in ons land niet hebben.
In Filet Divers leer ik zelf ook van andere vluchtelingen. Zo leert een Irakese mij dingen en woorden over mijn geboorteland, die ik niet ken omdat ik er bijna niet gewoond heb. Ik leer ook nieuwe gerechten: ik eet graag en mijn zus kookt graag. Zij probeert die gerechten dan thuis uit voor het gezin. We delen in Filet Divers ook ervaringen met elkaar en wisselen tips uit, bv. ivm solliciteren.
Door vrijwilligerswerk te doen ben ik veel minder verlegen nu. Ik heb meer zelfvertrouwen gekregen. Als ik een fout gemaakt heb, durf ik dat onmiddellijk zeggen. Vroeger zou ik dat niet gedurfd hebben.Mensen hadden bijvoorbeeld een probleem met papieren en dan las ik die en had ik zelf geen idee waarover het ging. Dus kon ik niet altijd advies geven. Nu ben ik veel opener geworden. Mijn moeder zegt wel dat ik vroeger nog actiever was dan nu, maar dat komt door de taal. Door mijn werk in de apotheek kende ik veel mensen en was ik van veel op de hoogte. Maar hier is dat soms moeilijker.
Toch heb ik door mijn vrijwilligerswerk veel geleerd. Ik heb ook Syrische vluchtelingen geholpen die geen Engels spraken, enkel Arabisch. Maar hun dialect is niet hetzelfde Arabisch als de taal die ik ken. Ik praat dan met hen en help hen en ondertussen ben ik zelf van veel op de hoogte. Hebben ze een taalprobleem? Dan verwijs ik hen door naar Atlas.
In Filet Divers ga ik mee met mensen op uitstap naar de kathedraal of naar een concert. Ik moet dan mensen opbellen om zaken af te spreken. De eerste keer was dat wel spannend, maar dat lukt goed nu. Een andere keer ging ik met kinderen op stap. Oh my God, wat waren ze actief, en sommigen luisterden niet naar mij. Maar ik kan altijd bij Sofie en Bernice terecht als het wat moeilijker loopt.
Mensen kunnen helpen, maakt me blij
Mijn moeder doet af en toe vrijwilligerswerk, hier aan het onthaal in de winkel van Filet Divers. Mijn broer helpt soms in het MASen mijn vader doet tweespraak. Het hele gezin is dus actief. Door vrijwilligerswerk heb ik veel contact met mensen, maak ik nieuwe vrienden, doe ik ervaring op, bijvoorbeeld om mensen te helpen met hun papieren. Mensen kunnen helpen, maakt me blij. Het grote verschil tussen mijn thuisland en hier is voor mij de taal. De cultuur niet zozeer, daar heb ik geen probleem mee. Er zijn moslima’s die niet met een andere groep vrouwen of mannen naar een bar willen gaan, omdat het niet mag van hun religie. Ik heb daar geen enkel probleem mee, ik ben open.
Sommige mensen willen geen vrijwilligerswerk doen omdat ze andere mensen niet willen helpen of omdat hun Nederlands niet goed is. Ik probeer hen dan duidelijk te maken waarom het wel goed is om vrijwilligerswerk te doen: het is beter dan thuis zitten, je kan mensen helpen en de taal leren. Ik wil absoluut mijn studie afwerken en dan pas werk zoeken. Als ze nu iemand zoeken in een ziekenhuis, is het om te poetsen. Maar ik wil dat niet, mijn belangrijkste doel nu zijn mijn studies. En dan hoop ik later in de apotheek te kunnen werken.”