"Vrijwilligerswerk geeft me het familiale gevoel van in Afghanistan terug"
De 17-jarige Pir Mohammed Shinwari uit Afghanistan kwam als minderjarige niet-begeleide vluchteling in ons land. Hij verblijft in het Lokaal Opvanginitiatief (LOI) Karthuis in Leuven.
“Twee jaar geleden kwam ik helemaal alleen aan in België. Ik ben uit Afghanistan gevlucht omdat men mij vroeg om deel uit te maken van een terreurgroep. Ik ben de jongste zoon van het gezin, mijn andere broers hebben zelf al een eigen gezin. Mijn voltallige familie woont dus nog in Afghanistan. De tocht naar hier duurde 3 maanden. Ik deed alles te voet of met de auto samen met heel wat andere vluchtelingen. Eens in België kwam ik terecht in Sint-Truiden. Daar verbleef ik een jaar en zes maanden in de vluchtelingenopvang, maar ik verveelde me en vond geen goede dagbesteding. Tot Farman me meenam naar Fabota in Leuven.
De kinderen in Fabota geven me energie
In Fabota mocht ik onmiddellijk meehelpen met de naschoolse opvang voor de kinderen. Iedere donderdag en vrijdag ga ik tussen 14u en 18u naar Fabota. Als ik er aankom, mag ik op papier invullen wat ik met de kinderen die dag wil doen. Hierbij kan ik kiezen om binnen of buiten te spelen. Tegen 15u is de school gedaan en ga ik mee om de kinderen op te halen van school, daar kijk ik naar uit. Ik vind het heel tof om met de kinderen te spelen. Het geeft me een fijn gevoel en ik krijg er energie van.
“Twee jaar geleden kwam ik helemaal alleen aan in België. Ik ben uit Afghanistan gevlucht omdat men mij vroeg om deel uit te maken van een terreurgroep. Ik ben de jongste zoon van het gezin, mijn andere broers hebben zelf al een eigen gezin. Mijn voltallige familie woont dus nog in Afghanistan. De tocht naar hier duurde 3 maanden. Ik deed alles te voet of met de auto samen met heel wat andere vluchtelingen. Eens in België kwam ik terecht in Sint-Truiden. Daar verbleef ik een jaar en zes maanden in de vluchtelingenopvang, maar ik verveelde me en vond geen goede dagbesteding. Tot Farman me meenam naar Fabota in Leuven.
De kinderen in Fabota geven me energie
In Fabota mocht ik onmiddellijk meehelpen met de naschoolse opvang voor de kinderen. Iedere donderdag en vrijdag ga ik tussen 14u en 18u naar Fabota. Als ik er aankom, mag ik op papier invullen wat ik met de kinderen die dag wil doen. Hierbij kan ik kiezen om binnen of buiten te spelen. Tegen 15u is de school gedaan en ga ik mee om de kinderen op te halen van school, daar kijk ik naar uit. Ik vind het heel tof om met de kinderen te spelen. Het geeft me een fijn gevoel en ik krijg er energie van.
Door het vrijwilligerswerk heb ik heel veel bijgeleerd en maakte ik veel vrienden
Wanneer ik niet in Fabota ben, ga ik naar school. In Diest volg ik les aan het Centrum Volwassenenonderwijs, De Oranje, een opleiding in het begeleiden van kinderen in een naschoolse kinderopvang. Studeren is voor mij heel moeilijk. Daarom ben ik van plan om alleen te wonen en te werken in Fabota volgens artikel 60, dit kan vanaf mijn 18 jaar. Daarvoor moet ik natuurlijk nog toestemming krijgen vanuit Fabota. Ik zou dit 1 jaar willen doen en daarna opnieuw proberen om te studeren aan de sociale school. Zo krijg ik de kans om op 1 jaar tijd nog beter Nederlands te leren.
Ik kijk er elke dag naar uit om de kindjes van school te halen
Ik vind het heel moeilijk om in België werk te zoeken zonder diploma, zeker als vluchteling. Daarom ben ik heel blij dat ik vrijwilligerswerk kan doen. Ik heb bij het vrijwilligerswerk al veel dingen geleerd. Zo kreeg ik discipline mee om op tijd te komen en om elke dag opnieuw klaar te staan voor de kindjes. Ik maakte in Fabota ook al veel vrienden. Ik heb er ook geleerd hoe je met een kindje en andere vrijwilligers omgaat. Door het vrijwilligerswerk kreeg ik ook een beeld van hoe een job hier in België er uitziet. In Afghanistan is dit anders. Daar heb je enkel op vrijdag vrijaf. Het is er ook makkelijker om een job te vinden als je geen diploma hebt. Het familiale gevoel is in Afghanistan heel sterk. Dit mis ik soms, maar vrijwilligerswerk geeft me dit gevoel terug.”
