"In ’t Lampeke bén ik iemand"
Het leven is niet gemakkelijk voor Khalid Hakki (38) uit Marokko. Twaalf jaar al leeft hij in Leuven. Zonder papieren. Maar eens hij de deur van ’t Lampeke binnenstapt, wordt hij een ander mens. “Hier ben ik gelukkig. In ’t Lampeke kom ik tot rust.”
“In Buurthuis ‘t Lampeke mag ik gewoon aanwezig zijn zonder dat er iets van mij verwacht wordt. Hier kan ik me helemaal ontspannen”, vertelt Khalid Hakki uit Marokko.“Van dinsdag tot en met vrijdag ben ik in buurthuis ’t Lampeke. Ik help af en toe in de keuken, dek de tafel en ruim af of ik breng mijn tijd door achter de computer. Soms ben ik erg gespannen of zelfs agressief, maar in ’t Lampeke valt dat allemaal weg.
Een vriend nam me mee naar het buurthuis, zo heb ik ’t Lampeke leren kennen. Die eerste keer was lastig, want ik kende niemand en kon niet veel zeggen. Maar na een tijdje ging het beter. Mensen zoals hier, dat vind je nergens. Iedereen die hier komt, heeft wel een probleem, maar er is een hartelijke en warme sfeer en we lachen vaak. Voor mij is dit mijn huis waar ik warme contacten heb, waar ik mezelf kan en mag zijn. Maar eens terug op straat, wordt mijn wereld helemaal anders. Dan komen allerlei gedachten door mijn hoofd en is mijn geest bezwaard.
Zelf zie ik me hier niet als vrijwilliger. Ik kom hier gewoon omdat ik hier graag ben en omdat ik het leuk vind om samen activiteiten te doen. Wat ik doe, helpt me niet speciaal om mijn leven in deze maatschappij te verbeteren. ’t Lampeke en daarbuiten: dat zijn twee totaal andere werelden.
“In Buurthuis ‘t Lampeke mag ik gewoon aanwezig zijn zonder dat er iets van mij verwacht wordt. Hier kan ik me helemaal ontspannen”, vertelt Khalid Hakki uit Marokko.“Van dinsdag tot en met vrijdag ben ik in buurthuis ’t Lampeke. Ik help af en toe in de keuken, dek de tafel en ruim af of ik breng mijn tijd door achter de computer. Soms ben ik erg gespannen of zelfs agressief, maar in ’t Lampeke valt dat allemaal weg.
Een vriend nam me mee naar het buurthuis, zo heb ik ’t Lampeke leren kennen. Die eerste keer was lastig, want ik kende niemand en kon niet veel zeggen. Maar na een tijdje ging het beter. Mensen zoals hier, dat vind je nergens. Iedereen die hier komt, heeft wel een probleem, maar er is een hartelijke en warme sfeer en we lachen vaak. Voor mij is dit mijn huis waar ik warme contacten heb, waar ik mezelf kan en mag zijn. Maar eens terug op straat, wordt mijn wereld helemaal anders. Dan komen allerlei gedachten door mijn hoofd en is mijn geest bezwaard.
Zelf zie ik me hier niet als vrijwilliger. Ik kom hier gewoon omdat ik hier graag ben en omdat ik het leuk vind om samen activiteiten te doen. Wat ik doe, helpt me niet speciaal om mijn leven in deze maatschappij te verbeteren. ’t Lampeke en daarbuiten: dat zijn twee totaal andere werelden.
Mensen zoals hier, dat vind je nergens.
Hier is een hartelijke en warme sfeer
en we lachen vaak
Lastig op zondag
Anderen vertel ik niet over wat ik in ’t Lampeke doe of wat deze werking voor mij betekent. Zij begrijpen dat toch niet, dat is zo anders. Buiten de mensen in ’t Lampeke heb ik geen vrienden. Als ik naar de moskee ga, blijf ik niet hangen maar ga ik onmiddellijk na het gebed door. Naar huis? Niet echt. Ik slaap in een leegstaand huis. Ja dat is hard, zeker nu de winter eraan komt. Zondag is de lastigste dag. Ik kan dat moeilijk uitleggen, maar dat is echt een dag die ik het liefst zo snel mogelijk vergeet. Als ik twee dagen niet naar ’t Lampeke kom, begin ik het al ongelooflijk te missen.
Ik moet geen geld krijgen
voor wat ik hier doe,
het is goed zoals het nu is
De meeste vluchtelingen willen hun tijd niet verliezen door niet te werken of door als vrijwilliger bezig te zijn. Maar voor mij heeft dat geen belang. Als ik geld zou krijgen voor wat ik hier doe, dan zou dat voor mij heel veel veranderen. De relatie met de mensen zou anders zijn, ik zou er te veel stress door krijgen. Neen, het is goed zoals het nu is. Ik mag op mijn tempo iets doen, of ook gewoon hier zijn zonder dat er iets van mij verwacht wordt. In dit huis kan ik gewoon stoom afblazen. Dat ontspant me.
De mentaliteit is veel veranderd, ook in Cassablanca in Marokko, waar ik vandaan kom. Vroeger hielp iedereen elkaar, maar nu moet je niet meer riskeren om ’s avonds nog op straat te komen, dat is te gevaarlijk.
Gelukkig
Als ik met een vraag zit of een probleem heb, kan ik op iedereen hier beroep doen. Maar Frauke is mijn vaste begeleidster voor specifieke problemen in verband met mijn statuut en zo. De mensen van ’t Lampeke hebben ervoor gezorgd dat mijn hoofd wat lichter wordt en dat ik mij hier gelukkig voel en daar ben ik hen zeer dankbaar voor.
Papieren of een contract heb ik niet ondertekend. Ik ben niet op de hoogte van bepaalde juridische zaken of van verzekering, maar ik weet dat, als er iets gebeurt, ik altijd bij iemand terecht kan. Ooit hoop ik wel een job te vinden, maar zolang ik geen papieren heb, moet ik daar niet van dromen.”
