"Dialect begrijpen is veel moeilijker dan wat ik op school leer"
Iman kwam in 2015 aan in België en woont nu, na een tussenstop in Brussel en Harelbeke, in Kortrijk. Haar zes volwassen kinderen wonen in Irak.
“Ik werk graag als vrijwilliger. Dat is belangrijk voor mij, want ik wil, ook op mijn 47e, altijd blijven leren. Zes kinderen heb ik, drie zonen en drie dochters, maar zij wonen in Irak waar ze nog studeren of al werken. Mijn ex-man woont er ook – ik ben gescheiden. Natuurlijk mis ik mijn kinderen in Irak. Maar nu kan ik hen niet helpen omdat ik geen werk heb. Ik wil werken, maar het is niet gemakkelijk om werk te vinden.
“Ik werk graag als vrijwilliger. Dat is belangrijk voor mij, want ik wil, ook op mijn 47e, altijd blijven leren. Zes kinderen heb ik, drie zonen en drie dochters, maar zij wonen in Irak waar ze nog studeren of al werken. Mijn ex-man woont er ook – ik ben gescheiden. Natuurlijk mis ik mijn kinderen in Irak. Maar nu kan ik hen niet helpen omdat ik geen werk heb. Ik wil werken, maar het is niet gemakkelijk om werk te vinden.
Alleen thuis zitten wil ik niet, en ik wil altijd bijleren
In 2015 kwam ik in België aan. Eerst woonde ik een maand in Brussel en daarna in Harelbeke, bij Kortrijk. Daar werkte ik als vrijwilliger in een rusthuis. Ik volgde ook taallessen in avondschool. In april 2017 kwam ik naar Oostende en hier studeer ik verder Nederlands. Twee weken heb ik in een hotel als kamermeisje gewerkt, maar toen ben ik gevallen met de fiets en heb ik mijn knie gebroken. Deze job was dus snel afgelopen.
In Jakoeboe werk ik intussen bijna een jaar als vrijwilliger Elke woensdagnamiddag maak ik koffie en thee, serveer ik koekjes, chocolade en fruit, help ik met de afwas en waar mensen mij nodig hebben. Veel mensen die hier komen spreken mijn taal, het Arabisch. Hen kan ik helpen vertalen als ze met vragen komen over papieren bijvoorbeeld.
De eerste keer dat ik in Jakoeboe kwam, was ik mee met vrienden die hier op bezoek kwamen. Ik sprak met de baas en vroeg of ik hier vrijwilligerswerk kon doen. Dat was geen probleem en zo ben ik hier gestart. Ik wil altijd graag mensen helpen, zo zit ik in elkaar. Ondertussen werk ik op vier plekken als vrijwilliger. Op woensdag kom ik naar Jakoeboe, op zaterdag ga ik naar de Antenne, een sociale kruidenier in Oostende. Daarnaast werk ik nog in de nachtopvang waar van november tot april daklozen kunnen overnachten. Ik krijg daar een vrijwilligersvergoeding voor mijn werk van 18.20 u. tot 10 u. En tenslotte werk ik ook in Kisna, waar mensen kleding voor kinderen kunnen krijgen.
Hier doe ik vrijwilligerswerk en dat moet gratis zijn
Ik heb natuurlijk tijd om vrijwilligerswerk te doen, ik heb hier geen kinderen om voor te zorgen. Alleen thuis zitten wil ik niet, en ik wil altijd bijleren. Door hier te werken, kan ik ook mijn Nederlands oefenen. Ik wil altijd begrijpen wat twee mensen tegen elkaar zeggen. Als ik goed wil spreken, moet ik veel oefenen. We leren op school veel grammatica: perfectum, imperfectum … Dat is soms wel belangrijk, maar uiteindelijk spreken veel mensen hier dialect en dat is moeilijk. Ik vraag altijd aan mensen wat ze bedoelen als ik iets niet begrijp.
In België heb je officiële organisaties waar je vrijwilligerswerk kan doen. Zoiets heb je niet in Irak. Ik heb in mijn thuisland wel altijd mensen geholpen. Mocht zoiets als Jakoeboe stoppen, ik zou onmiddellijk ander vrijwilligerswerk zoeken. Ik wil mensen blijven helpen, ik doe dat graag. Ik word er niet voor betaald, maar dat hoeft niet. Als ik (betaald) werk wil, dan zoek ik werk en dan word ik ervoor betaald. Hier is het vrijwilligerswerk en dat moet gratis zijn. Als mensen mij bedanken is dat voor mij genoeg. Dat is belangrijker dan geld.”
